'Een kleur en een gereedschap,' zei zoon Jasper ineens toen we samen met dochter Esther voorafgaand aan het optreden van Victor Mids (je weet wel, van
Mindf*ck) genoten van meer dan royale porties döner en kapsalon.
'Een rode hamer,' zei ik meteen, al besefte ik op dat moment al dat het niet origineel was.
Jasper schoot in de lach: 'Ja, dat is wat de meeste mensen gelijk zeggen.' Zie je wel, dat gevoel had ik al.
'Oké, in voorkomende gevallen wordt het een gele nijptang,' nam ik me voor.
Drie keer raden waarmee Victor Mids opende...
En inderdaad de meerderheid koos een rode hamer, zoals Victor Mids van te voren al op een blad geschreven had. Ik was mijn gele nijptang trouw gebleven en Esther moest zo lachen dat ze niets in gedachten had. Jasper was waarschijnlijk te druk met observeren om iets in gedachten te nemen.
Het leuke aan Mindf*ck en dus ook aan deze show is dat bepaalde principes uitgelegd worden. Een keuzespelletje kan met elk willekeurig persoon uit het publiek gedaan worden, want het is zo doordacht opgezet dat hij met elke keuze uit de voeten kan. Het taalgebruik is daar een heel belangrijk onderdeel van.
'Wil je dit gebruiken?' was een vraag.
'Ja,' luidde het besliste antwoord uit het publiek.
'Wil je wisselen?'
'Nee,' bleef de man bij zijn besliste en vrije keuze.
Hoe gebruiken? Niemand had een idee, maar dat besef je op dat moment niet.
Niet alleen taalvaardigheid, maar bijvoorbeeld ook nauwkeurig observeren en interpreteren is een must. Iets dat Victor Mids bij zijn opleiding tot arts natuurlijk heel goed geleerd heeft. Daarnaast is statistiek een belangrijk hulpmiddel. Rood is de kleur die verreweg het meest spontaan als eerste genoemd wordt. Een hamer is het eerste gereedschap dat bij de meeste mensen opkomt. Niet moeilijk te bedenken dat een flinke meerderheid in de zaal inderdaad eensgezind aan een rode hamer denkt.
Statistieken blijven statistieken en soms zit je er dus naast.
Proefpersonen werden willekeurig uit het publiek gekozen door het gooien met een baksteen. Een rubberen baksteen gelukkig. Mij viel de eer te beurt om de baksteen steeds het publiek in te mogen slingeren. Wat doe je als je vrij plotseling iets krijgt toegeworpen? Je vangt automatisch. Uit de manier waarop je dat doet kun je vaak afleiden of die persoon links- of rechtshandig is. Ik ving dubbelhandig en blijkbaar zonder duidelijk mijn voorkeurshand te tonen.
'Je bent rechts,' veronderstelde hij na mij een compliment gegeven te hebben over mijn leuke rood met zwarte jurkje.
Helaas lieten de statistieken hem in de steek. Ik hoor bij de ongeveer 10% van de mensen die links is.
Ook liet, schijnbaar, zijn geheugen hem in de steek, waardoor hij perfect alle namen wist te onthouden, maar mijn naam steeds vragen moest. Ik moet zeggen dat ik bij de tweede keer al nattigheid dacht te voelen, maar waar vandaan?
Natuurlijk paste ook dat in de show zoals Victor Mids die in gedachten had, want ondanks alle 'vrije keuzes' hield hij de touwtjes stevig in handen. Het gaf hem namelijk het excuus dat hij nodig had om mij bij de laatste act op het podium te roepen en de truc met de speelkaart en de sinaasappel uit te voeren en mij daarna een brief uit een gesloten envelop te laten halen en voor te lezen met, uiteraard, allemaal juiste voorspellingen over deze avond, waaronder dat de lezer van deze brief een rood met zwart jurkje heeft. Zit in die formulering ook een escape? Er staat namelijk niet dat de lezer een rood met zwart jurkje AAN heeft.
Ik heb het donkerblauwe vermoeden dat we nog lang niet alle lagen ontdekt hebben, laat staan dat we alle trucs doorzien (hoe kwam die kaart nou in de sinaasappel????). En dat is goed. Wat zou het leven zijn zonder een beetje magie?
